Alle tijd...

Ik begin hier al behoorlijk te wennen. heerlijk weer, mooi (en dankbaar) werk, prachtige natuur, barslecht internet, zo nu en dan een dag geen water. Ik kan er wel aan wennen! Ik zou geloof ik een goede Zuid-Afrikaanse burger kunnen zijn. Tenminste, als ik één ding aan mijzelf kan veranderen. Mijn geduld. Man, man, alles gaat hier zóóó vreselijk traag. Van de week was ik in de winkel om tandpasta te halen. Na 10 min. in de rij te hebben gestaan heb ik eindelijk de winkel weer kunnen verlaten. Zonder tandpasta. Ik denk niet dat ik ooit kan wennen aan het tempo hier. alles, maar dan ook alles duurt lang en is traag. Ook al kan ik hier misschien niet zo goed mee omgaan, moet ik zeggen dat dit ook wel postieve kanten heeft. Zo is het toegestaan om voor een counselsessie alle tijd te nemen die je nodig hebt. Heeft een cliënt een uur van je tijd nodig? prima, kan gewoon. 2 uur? geen probleem, take all the time you need. Dit is wel mooi om te ervaren. Op deze manier heb je gewoon alle tijd om echt te luisteren naar de cliënt in plaats van dat je met een half oor luistert en ondertussen zit uit te rekenen dat je nu echt moet afronden omdat de volgende cliënt al zit te wachten en je ook nog alles moet rapporteren.

Dat er genoeg tijd is om de meisjes/vrouwen te helpen is echt een goede zaak. Elke dag opnieuw sta ik te kijken van de complexiteit van de problemen. Er komen allerlei soorten verhalen langs. Ik zal proberen uit te leggen hoe een counselsessie er ongeveer uit ziet. Van de week was er een 15-jarig meisje samen met haar moeder. Eerst horen we het verhaal aan van het meisje en halverwege nodigen we de moeder ook uit voor het gesprek. Dit meisje was duidelijk heel bang en had geen idee wat haar te wachten stond. Het doel van het gesprek is dat het meisje zelf een keuze kan maken over wat ze met de zwangerschap gaat doen. Niet wij, niet haar moeder, niet de dokter moet de keuze maken, zij moet dat doen. Nadat we het verhaal van het meisje hebben aangehoord, leggen wij haar de opties voor: ouderschap, adoptie of abortus. Tijdens de uitleg werd het de moeder teveel en ze vertelde haar dochter dat ze er tot nu toe voor haar was geweest, maar dat ze er vanaf nu toch echt alleen voor stond. Moeder stond op en vertrok naar de wachtkamer. Dat arme kind wist zich totaal geen raad met de situatie. Een abortus was voor haar de meest voor de hand liggende oplossing maar ze was bang. doodsbang. En dan moet je dus even uitgaan leggen hoe een abortus werkt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er voor mijn komst hier niet zoveel van afwist. Ondertussen weet ik dat het een behoorlijk traumatische ervaring kon zijn. Bij een zwangerschap die nog geen 9 weken duurt, is de procedure op zich (dus los van het mentale gedeelte) niet zo risicovol. Er wordt dan door middel van medicatie een soort van hevige menstruatie opgewekt waardoor de zwangerschap ten einde komt. Is de zwangerschap tussen de 9 en de 12 weken? Dan wordt de zwangerschap in het ziekenhuis beëindigd. Dit brengt de nodige risico's met zich mee en kan jaren later nog zorgen voor flashbacks of nachtmerries. Over de 12 weken? Dan wordt de zwangerschap eveneens door medicatie opgewekt. Dan is er echter geen sprake meer van een 'hevige menstruatie' maar van een echte bevalling. Vervolgens moet de vrouw dan (met de doodgeboren baby) naar het ziekenhuis gaan om daar nagekeken te worden. Het meisje was naar schatting ong. 16 weken zwanger. Wat dus inhoudt dat als zij voor een abortus kiest, het de meest traumatische en akelige versie wordt (wat kan leiden tot een postabortussyndroom). Leg dat maar eens uit...

Het meisje weet nu welke opties er zijn en komt volgende week terug om het verder te bespreken. Natuurlijk hoop ik stiekem dat ze ervoor kiest om het kindje af te staan of zelfs zelf op te voeden. Maar wat ik hier in deze korte tijd wel geleerd heb, is om naar de vrouw/het meisje te kijken en mijn persoonlijke 'pro-life' gevoelens even aan de kant te zetten. Er zijn al genoeg mensen die haar afrekenen op haar keuze (welke beslissing ze ook maakt). Als het meisje ervoor openstaat, sluiten we af met gebed. Dit willen ze allemaal maar al te graag. Nood doet bidden zegt men toch? Dat klopt wel een beetje. Maar toch is het fijn om de situatie over te kunnen dragen aan God. In veel gevallen gaat het meisje (ondanks de hele situatie) anders de deur uit, dan hoe ze naar binnen kwam. En dat is toch wel heel bijzonder!

Vandaag ben ik trouwens verhuisd! Ik woon nu met twee Britten en één Belg in het volunteerhouse. Dus mijn Engels wordt hier een beetje gepolijst :) Kan absoluut geen kwaad!